Lange reisdag

Ik zit nu in de tuin van het hotel tijdens het Diwali feest. Het is hier een gekkenhuis. Keiharde muziek, dansende mensen, verbaasd kijkende Indiërs en af en toe nog het knallen van het vuurwerk. Maar eindelijk WiFi en even tijd voor de blog van gisteren. We waren zo moe, dat we na het eten en een snelle douche zijn gaan slapen.

Gisterenmorgen om kwart over 6 opgestaan. Tijdens het ontbijt zagen we de man met het petje alweer in de lobby lopen. Geen idee wat hij kwam doen. Gelukkig ging hij niet mee want op dit vroege uur heb ik echt geen zin in dat gebabbel waarvan ik de helft niet versta en in het leren van Hindi woorden. Hij wenste ons goede reis en zei dat Hij voor ons tot God ging bidden dat wij weer terug naar India zouden komen.

Om half acht reden we weg. Op naar Satna, de plaats waar we op de trein moesten stappen. Drie uur te gaan. Helaas was de weg weer verschrikkelijk slecht. Ze noemen dit de Indian Highway! We zijn ruim twee uur heen en weer geschud. Eerder deze week was het ook zo slecht dat ik zelfs bijna van de bank af viel.

Na ongeveer een half uur kwamen we bij Panna National Tigerpark. Een enorm natuurpark waar de weg gewoon doorheen loopt. We zagen veel apen en vogels. Een gedeelte was jungle, maar ook hele delen leek het bijna op de savanne in Afrika met het gele gras. Het park is 542 km2 groot. Er leven tijgers, maar ook cheetahs, luipaarden, jakhalsen, wolven, beren, slangen, hyena's, antilopen, apen, herten en nog veel meer.

We waren op tijd in Satna. Er hing enorme smog in de stad. Het was er ook super druk en vies. Onze chauffeur Vijay wist een goed hotel waar we naar de wc konden en wat drinken. Het was er heel erg vies. Je kunt je bijna niet voorstellen dat hier mensen willen verblijven. Het leek ook alsof er geen gasten waren. De ramen zagen er uit alsof ze nooit gewassen waren. Dat gold ook voor de glazen voor onze cola...

Om kwart voor 12 kwamen we bij het station aan. Onze trein zou om 12.25 vertrekken.
Onze chauffeur regelde een man voor de koffers. Hij zette een koffer op zijn hoofd en nam er nog een mee. Hij liep verschrikkelijk hard en wij met de rest van de bagage er achteraan. Eerst een enorme helling op, over het spoor, en de helling weer af. Toen waren we op het perron. En het was zo druk. Overal mensen. Staand, zittend, liggend op de grond. Bomvol. En wij daar op een rijtje snel tussendoor slalommen om de kofferman niet kwijt te raken.

Iedereen, maar dan ook iedereen keek ons aan. Niet kijken, maar gewoon staren. Alsof we van een andere planeet kwamen.
Aangekomen op de plaats waar we moesten zijn bleef dat zo.
Wij keken natuurlijk ook ons ogen uit. De treinen die stopten, waar dan bij elk raam een bedelaar stopte, de mannen met de flessen mineraalwater die heel hard Pina Pina (water) riepen en de flessen door het raam verkochten en mannen met gefrituurde hapjes in een krant. Elke trein bleef ongeveer 10 minuten staan voor hij weer vertrok.

De treinen hadden tralies voor de ramen en zaten verschrikkelijk vol. Op de rails liepen honden, soms mensen, maar ook koeien!

Er hing een bord met de treininformatie. Vaak in het Hindi, maar soms ook in het Engels. Er werd af en toe iets omgeroepen, maar dat konden we niet verstaan. Helaas kwam er ineens een andere vertrektijd op het bord te staan
Twee uur vertraging!

Volgens onze chauffeur ( gelukkig was hij er nog bij. Wij hadden geen idee waar we onze gereserveerde plek in de trein moesten vinden)  gebeurt dat zo vaak dat de treinen niet op tijd rijden. Soms komen ze later, soms komen ze vroeger en soms komen ze helemaal niet. Alles kan in India; zei hij. Hier zijn geen regels.

In de bijna drie uur wachten kwamen er heel veel bedelaars voorbij. De meesten gaan wel weg als je nee zegt, maar er was een man die bleef wel 10 minuten voor ons neus staan. Hij bleef ons maar aankijken.

Eindelijk kwam de trein. We moesten een van de laatste wagons hebben
De kofferman was er ineens weer en wij op een holletje achter hem aan om hem en onze koffers niet kwijt te raken.
We bleken een slaapcoupe te hebben. Twee stapelbedden tegenover elkaar met een gordijntje ervoor. Aan de andere kant van het pad waren aan de raamkant ook twee bedden, waar ook een man ging liggen.

Op de bedden, die keihard waren, lag een soort paardendeken en er lagen kussentjes. Alles was al gebruikt. Dat kon je zien en er lagen nog flessen water van de vorige treinklanten. Deze trein reed heen en weer tussen Mumbai en Varanasi.
Alles was vies. Ik was blij dat er op het bed een pakket werd gegooid waar twee lakens en een handdoekje in zaten. Handdoekje op het kussen en de lakens op de deken.
De treinreis van 7 uur kon beginnen.

Na een tijdje kwam er een man van de trein met een boos gezicht met een papier in zijn handen. Hij wees naar de slaapplaatsen boven waar de kinderen lagen. Waarschijnlijk dacht hij dat er iets niet klopte in onze coupe en dat zij daar niet hoorden te liggen
We hebben onze reservering laten zien en toen was het goed.

Toen ik na een tijdje eindelijk in slaap viel droomde ik dat we in de trein zaten op weg naar Varanasi. Onderweg stopten we en zag ik een hotel waar we eerder deze vakantie waren geweest. Ik was blij dat ik het herkende en rende er heen. Ineens was de trein waar de rest nog in zat een bus geworden en deze reed weg. Toen besefte ik dat we onderweg naar Varanasi waren en ik niet uit had moeten stappen
Ik rende zo hard mogelijk achter de bus aan, maar zag deze met iedereen erin vertrekken.
Toen werd ik wakker. Gelukkig zaten we in de trein met z'n vieren.

Onderweg stopte de trein verschillende keren. Soms om een trein te laten passeren, maar soms ook zomaar leek het. Geen idee. Het uitzicht was niet heel speciaal. Veel akkerland met hier en daar een huis. En niet zoals in Nederland een rijtje of groepje bomen. Het lijkt wel alsof er gewoon hier en daar een boom uit de lucht is komen vallen. Af en toe wat mensen die op het land aan het werk waren, maar ook een keer een man die gewoon midden op een landje lag te slapen. Dat hebben we de afgelopen dagen al vaker gezien. Ben je moe? Dan ga je toch gewoon slapen. Het maakt niet uit waar je bent. Je gaat gewoon liggen, doet je ogen dicht en slaap. 

Ondertussen moesten we ook naar de wc. Dat vind ik in Nederland al niet zo prettig in een trein, maar Dit! Zo'n gat in de grond en vies! Je voelt je gewoon ook vies als je geweest bent.

Wij hadden geen idee waar we er uit moesten. Bij de stations waren de namen soms ook alleen in het Hindi. Ik heb het gevraagd aan de man die achter het gordijntje lag.
Hij vertelde dat hij ook naar Varanasi ging en hij zou ons waarschuwen. Ondertussen snurkte hij zo hard tijdens de rest van de reis dat wij dachten dat hij het ook niet zou merken als we er aankwamen. Inmiddels waren in de coupe naast ons de vier kleine kinderen wakker. Die renden, klommen, schreeuwden de hele tijd. Als ze dat niet deden, keken ze op een tablet naar een kinderspelletje met heel veel lawaai. Ook daar werd de man niet wakker van en wij konden er niet van slapen.

Onderweg was het donker geworden. We kwamen al een beetje in de bewoonde wereld. Veel huizen met slingers met lampjes, zoals je bij ons ook met kerstmis ziet. Alleen hangen ze hier in slierten vanaf het dak naar beneden.

Na 7,5 uur eindelijk het station van Varanasi. Het was ook de eindbestemming. Daar waren we inmiddels achter. Dus koffers gepakt en de trein uit. Hopen dat we de man konden vinden die ons op zou komen halen.

Het was weer superdruk op het station en echt pikdonker. Ineens stond er een jongen met een briefje voor onze neus. Wij waren natuurlijk wel makkelijk te herkennen tussen alle Indiërs. De jongen zetten het op het lopen en wij er weer op een holletje achteraan. Nog drie keer geroepen of het wat minder snel kon, want wij liepen wel met de koffers tussen al die mensen door en hij had geen koffer overgenomen dus kon er telkens heel snel tussendoor. Hij had wel lang op ons moeten wachten, dus was waarschijnlijk ook blij dat hij weg kon.

Op het station heel veel bedelaars en zwervers. Soms lagen ze midden op het station gewoon te slapen onder een doek of een paar kranten. Ongelofelijk. We kwamen uit de lift en ineens lag er gewoon een vrouw voor ons op de grond te slapen. Weer talloze mensen die ons aankeken.

Na een korte rit aangekomen bij ons hotel. Het was inmiddels bijna 23.00 uur. We voelden ons vies, hadden honger en waren moe. We mochten in het restaurant nog wat van de kaart bestellen. Gelukkig. De man die ons eten kwam brengen bleef in de buurt, zodat hij zo snel mogelijk onze borden weer weg kon halen. Hij keek niet blij.

Nu heerlijk slapen. Wel een leuk hotel trouwens. Het is het vroegere paleis van de koning van Nepal. Gebouwd in 1818. Geen idee waarom de koning van Nepal in Varanasi een hotel had.